Bir köpekbalığı aç halde bir akvaryuma konulur.  Balık akvaryumun her yerinde yüzebilmektedir. Avlayacağı birşeyler aramaktadır.
      Sonra akvaryuma küçük bir  balık konur.  Köpekbalığı küçük balığı yemek için hemen harekete geçer. Çünkü açtır ( motivasyon )  küçük balığı yiyebileceğine inanmaktadır ( özgüzen ) ve küçük balığı yemenin kendi ellerinde ( kontrol ) olduğunu düşünmekedir. 
      Küçük balığı yemek için ilk saldırısında kafasını ne olduğunu algılayamadığı sert birşeye çarparak şok geçirir. Çünkü bilim adamları küçük balık ile köpek balığının arasına cam bir bölme yerleştirerek onları ayırmışlardır !  Köpekbalığı balık aklıyla düşündüğünden
camı görememekte ama kafasını çarptığında camı alğılamaktadır.
      Sonra bir daha dener,yine kafasını cama çarpar.Bir daha dener,tekrar aynı şeyi yaşar.Tanımlayamadığı bir şey hedefine ulaşmasını 'engel' olmaktadır.
       Yaklaşık 48 saat sonra köpekbalığı küçük balığı yemek için uğraşmayı bırakır.  Evrensel,  'Büyük balık küçük balığı yer ; kuralı işlememektedir. Büyük balık  deprasyona girmiş gibidir. Çaba harcamayı  bırakmıştır.
Çünkü ne yaparsa yapsın o küçük balığı yiyemeyeceğine inanmıştır.
      Deneyin ikinci aşamasına geçildiğinde araştırmacılar aradaki cam bölmeyi kaldırırlar.Artık köpekbalığı isterse küçük balığı yiyebilecektir.Önünde hiçbir engel bulunmamaktadır. Çokda açtır !
     Araştırmacı ekibi neler olacağını beklemeye başlar.Şaşırma sırası bilim adamlarındadır.Çünkü köpekbalığı küçük balığı yemek için hiç bir şey yapmaz.!Küçük balığı kovalayıp büyük balığın alanına geçirdiler ama yinede yemek için hiçbir hamle yapmaz.
       Sonuç; çok dramatiktir,büyük balık açlıktan ölmek üzere olmasına rağmen yinede küçük balığı yememiştir...